Jedno kłamstewko, by przetrwać wesele byłego. Dwoje znajomych, którzy zawierają układ, by zbyć wścibską rodzinę. Wspólna umowa z jasnymi zasadami, która – jak wszyscy doskonale wiemy – jest skazana na spektakularne złamanie. Motyw fake dating, czyli udawanego związku, to literacki samograj, który od lat elektryzuje czytelników i podbija serca czytelników. Ale co jest tak uzależniającego w obserwowaniu bohaterów, którzy zaplątują się we własną sieć kłamstw, by na końcu odkryć, że udawane uczucie stało się aż nazbyt prawdziwe?
Pakt z (diabelnie przystojnym) diabłem: Geneza układu
Wszystko zaczyna się od desperacji. Bohater lub bohaterka potrzebuje partnera „na już”. Powody mogą być różne: nachalna presja rodziny podczas świąt, chęć wzbudzenia zazdrości w byłym partnerze na weselu, konieczność utrzymania wizerunku w pracy, czy nawet próba odstraszenia niechcianego adoratora. Na scenę wkracza wtedy on (lub ona) – często znajomy, współlokator, a czasem nawet irytujący wróg, który z jakiegoś powodu zgadza się wziąć udział w tej szaradzie. Zawierają pakt, ustalają zasady (słynne „żadnego zakochiwania się!”) i ruszają na scenę, by odegrać przedstawienie życia.
Zobacz także: Od nienawiści do namiętności: Dlaczego motyw hate to love to przepis na literacki bestseller?
Zacieranie się granic: Kiedy gra staje się rzeczywistością
To, co w motywie fake dating jest najciekawsze, to obserwowanie, jak powoli zacierają się granice między fikcją a prawdą. Pierwszy udawany pocałunek, który wywołuje prawdziwe motyle w brzuchu. Fałszywe komplementy, które trafiają w czuły punkt. Chwile, w których bohaterowie zapominają, że grają i dzielą się prawdziwymi sekretami, śmieją z tych samych żartów i oferują sobie szczere wsparcie. To właśnie w tych małych, niezaplanowanych momentach rodzi się prawdziwa intymność. Czytelnicy uwielbiają ten proces – to jak bycie powiernikiem sekretu, na który sami bohaterowie pozostają ślepi.
Anatomia kłamstwa: Napięcie, które uzależnia
Cała konstrukcja fake dating opiera się na napięciu. Po pierwsze, mamy napięcie wewnętrzne – walkę bohaterów z własnymi, niespodziewanymi uczuciami i strachem przed przyznaniem się, że gra przestała być tylko grą. Po drugie, jest napięcie zewnętrzne – ciągły lęk przed zdemaskowaniem. Czy ktoś zauważy, że ich gesty są niezgrabne? Czy ktoś zada pytanie, na które nie znają odpowiedzi? Ten dreszczyk emocji, poczucie stąpania po cienkim lodzie i ryzyko, że cała mistyfikacja w każdej chwili może runąć, sprawia, że od historii nie można się oderwać.
Zobacz także: Morally grey character: Dlaczego kibicujemy bohaterom, których powinniśmy nienawidzić?
Tylko jeden pokój: Siła wymuszonej bliskości
Autorzy uwielbiają stawiać udawane pary w sytuacjach, które zmuszają ich do jeszcze większej bliskości. Klasykiem gatunku jest oczywiście motyw „tylko jednego łóżka” (there is only one bed) podczas wyjazdu, który staje się ostatecznym testem dla ich udawanego związku i prawdziwych uczuć. Inne popularne scenariusze to konieczność wspólnego mieszkania, udział w intymnych rodzinnych uroczystościach czy opieka nad czyimś zwierzakiem. Te wymuszone okoliczności przełamują bariery fizyczne i emocjonalne, przyspieszając nieunikniony rozwój prawdziwej relacji.
Dlaczego to zawsze działa? Obietnica prawdziwej miłości
Fenomen fake dating polega na tym, że to motyw, który w przewrotny sposób prowadzi do najbardziej autentycznego uczucia. Bohaterowie zakochują się w sobie nie mimo kłamstwa, ale dzięki niemu. Udawany związek zdejmuje z nich presję i pozwala im pokazać swoje prawdziwe „ja” pod pretekstem odgrywania roli. Odkrywają, że osoba, którą udają, że kochają, jest w rzeczywistości kimś, kogo mogliby pokochać naprawdę. A dla czytelników to piękna i pokrzepiająca obietnica – że czasem najbardziej nieprawdopodobne scenariusze mogą prowadzić do najprawdziwszego szczęścia.
